In de moderne samenleving, met al haar technologische ontwikkelingen, is de mens steeds verder verwijderd geraakt van zichzelf en van de natuur. Toch kan deze verbinding nooit volledig verbroken worden, omdat de mens in wezen een manifestatie is van de natuur zelf.
Dit artikel gaat over de essentiële verbinding tussen mens en natuur, in de context van de vruchtbaarheidscultus. Nog vóór de opkomst van het monotheïsme, dat wereldwijd een dominante positie innam, bestonden er natuurreligies en culturen waarin de mens in harmonie leefde met zijn omgeving. Deze natuurvolkeren stemden hun levenswijze, geneeskunst, rituelen, intimiteit en andere levensgebieden af op de cycli en krachten van de natuur.
Met de komst van het monotheïsme – in het bijzonder het christendom en de islam – ontstond er een gewelddadige kloof tussen de mens en de natuurlijke wereld. Natuurvolkeren waren zich juist sterk bewust van de diepe relatie tussen de innerlijke wereld van de mens en de uiterlijke, natuurlijke wereld, met haar ritmes, cycli en groeiprocessen.
Deze verbondenheid werd tot uiting gebracht in onder andere vruchtbaarheidscultussen: rituelen en gebruiken die gericht waren op het erkennen, eren en bewust benutten van de creatieve levensenergie – zowel binnenin de mens als in de natuur. Het monotheïsme heeft dit bewustzijn systematisch onderdrukt en verdrongen in het collectieve bewustzijn van de mensheid.
Dit leidde tot de onderdrukking van seksuele energie, wat op zijn beurt weer aanleiding gaf tot allerlei vormen van vervreemding en perversie. Het vrouwelijke werd gereduceerd tot een puur voortbrengend instrument, terwijl ook het mannelijke werd beperkt tot een verarmd en eenzijdig rolbeeld. In onze moderne tijd is de diepere betekenis en spirituele verbondenheid van deze levensenergie grotendeels verloren gegaan.
Herinneren via ritueel en klank
Tijdens de soundhealing-bijeenkomsten van Integrale Genezing en Menszijn worden deze thema’s opnieuw tot leven gebracht. Zo ook op 3 mei in Hoorn en op 25 mei in Zaandam. Het thema van deze bijeenkomsten is Beltane, het Keltische feest dat het midden markeert tussen de lente-equinox en de zomerzonnewende. Beltane is een vreugdevolle en levendige viering van het leven, de vruchtbaarheid en de schoonheid van een natuur die volop in bloei staat. Het is een tijd om stil te staan bij de magie en het wonder van de wereld om ons heen.
De mens en het principe van de vruchtbaarheidscultus
De natuur is het grootste altaar dat er bestaat. Onze voorouders wisten dit maar al te goed. Zij begrepen dat respect voor de natuurkrachten leidt tot een terugkeer naar onszelf – een spirituele reset, een herverbinding met de essentie.
De wonderbaarlijke manifestatie van die krachten komt tot uiting in de symbiose tussen man en vrouw. Als koppel kunnen zij – via rituelen en intentie – afstemmen op deze oeroude energie en zo harmonie creëren in zichzelf en met hun omgeving.
Vruchtbaarheidscultussen uit de oudheid waren vaak gebaseerd op het nabootsen van natuurelementen of het symboliseren van hemelse machten. Alles draaide om verbinding met de eeuwige cyclus van leven, dood en wedergeboorte. In de basis van veel magische formules vinden we dan ook de uitspraak “zo boven, zo beneden – zo ik, zo dat”.
Binnen deze cultussen speelden tantrische praktijken een belangrijke rol. De energie die ontstaat tijdens seksuele opwinding – vooral rondom het orgasme – werd bewust gericht en ingezet. Door deze energie te kanaliseren, kon men volgens de oude wijsheden krachten aanroepen die essentieel zijn voor genezing, vruchtbaarheid, harmonie en het realiseren van intenties.
Uiteindelijk draaiden deze cultussen om verbinding: tussen mensen onderling, tussen mens en natuur, en tussen mens en de bron van het leven zelf.
No responses yet